ზოგიერთები მიიჩნევენ, რომ ადამიანის სხეული და ცნობიერება პოლიტიკური და სოციალური პროცესების გავლენით ყალიბდება (მაგალითად, იკვებება იმით, რაც უკვე შექმნილია წინაპრების მიერ და იქმნება ახლაც, მისი დახმარებით, თუ დაუხმარებლად და ეს განსაზღვრავს და შემოსაზღვრავს მის სხეულს) და შესაბამისად მისი გადაწყვეტილებები საკუთარ თავთან მიმართებაშიც კი არ უნდა იყოს თვითნებური და უნდა ითვალისწინებდეს ყველაფერ იმას, რასაც მასზე გავლენა აქვს (საზოგადოება, იდეოლოგია, რელიგია, ცხოვრების წესი).
სხვები ფიქრობენ, რომ ადამიანს აქვს სრული უფლება, მიიღოს ნებისმიერი გადაწყვეტილება საკუთარ სხეულთან და ცნობიერებასთან დაკავშირებით, თუნდაც ევთანაზია, თუნდაც განწყობის გამო და პოლიტიკური და სოციალური გარემო არაფერს შუაშია.
არცერთს არ ვეთანხმები, მაგრამ ორივეს ვითვალისწინებ, მიუხედავად იმისა, რომ გნიდა ვარ.
პირველ რიგში უნდა ვთქვა, რომ ჩვენი სხეული ჩვენ არ გვეკუთვნის მთლიანად („მთლიანად“ არის აქ საკვანძო სიტყვა), მაგრამ ჩვენი სხეული ჩვენ უფრო გვეკუთვნის, ვიდრე სხვას, ან სხვებს! ჩვენი სხეული ჩვენ უფრო გვეკუთვნის, ვიდრე ჩვენ შეყვარებულებს, მეგობრებს, ნათესავებს, თანამშრომლებს, შვილებს და მშობლებს.
ჩვენ გვაქვს უფლება თავი ავარიდოთ საფრთხეს და უსიამოვნებას და რადგან საკუთარ თავს ბოლომდე ვერ ვფლობთ და ცხოვრებაში გვეხმარებიან, არ ვართ ვალდებული, მადლიერების ნიშნად უსიამოვნება და საფრთხე მივიღოთ.
ჩვენი ურთიერთობა სხვებთან ისეთივე უნდა იყოს, როგორიც სხვების ურთიერთობა ჩვენთან.
ჩვენი მომავალი შვილები, რომლებიც ჩვენ სხეულებში ვითარდებიან, მთლიანად (ისევ ეს მთავარი სიტყვა) არ გვეკუთვნის, მაგრამ ჩვენ უფრო გვეკუთვნის, ვიდრე ჩვენ შეყვარებულებს, მეგობრებს, ნათესავებს, თანამშრომლებს, შვილებს და მშობლებს. თუ მომავალი შვილი საფრთხე და უასიამოვნებაა სხეულისთვის და ცნობიერებისთვის, განადგურდეს!