ღარიბი ცალფეხა ბავშვები მამებს ეცოდებათ, მერე ბრაზდებიან ამაზე და იტყუებიან, ვითომ უყვართ.
ოჯახი არ დაგიჭერს მხარს თუ არ აკმაყოფილებ მის კაპრიზებს. ოჯახი შენგან ითხოვს საკუთარ თავზე უარის თქმას მისი კაპრიზების სანაცვლოდ და არა შენს კაპრიზებზე უარის თქმას ერთობლივი სამართლიანი ცხოვრების სანაცვლოდ. ოჯახის კაპრიზია მისი წევრების წარმატებულობა ვიწრო გაგებით. უნდა იყო ჯანმრთელი და ძლიერი, ჩაგვრის, დამცირების, არასრულფასოვანი კვების, მუდმივი სტრესის მიუხედავად. უნდა განვითარდე იმდენად, რომ ოჯახის რჩენა შეძლო/გინდოდეს და არავითარ შემთხვევაში მეტად, ან ნაკლებად. ოჯახს არ უყვარხარ ისეთი, როგორიც ხარ. მას უყვარხარ ისეთი, როგორიც მისთვის იქნები მომგებიანი. ასეთი სიყვარული არ არსებობს. საკმარისი იქნებოდა შენგან ითხოვდნენ იმ მინიმუმს, რაც არსებობისთვის გჭირდება და იქნებ მეტიც გაგეღო, მაგრამ არ არის ასე კარგად ყველაფერი.
ოჯახის დამორჩილებული წევრებიდან ზოგიერთმა შეიძლება გაბედოს შენი სიყვარული, წნეხის მიუხედავად, მაგრამ ვერანაირი ცვლილება ვერ შემოგთავაზოს უკეთესობისკენ და ვერც შენგან მიიღოს რჩევა.
სევდიანია იმის გაცნობიერება, რომ ღარიბებისთვის არჩევანის არსებობა მუდმივი უიმედობის და წამიერი თავზეხელაღებულობის შედეგია. ვიღაცა გარისკავს და იპოვის იმ წამს, საიდანაც მისი ცხოვრება უკეთესობისკენ შეიცვლება, ვიღაცისთვის ეგ წამი სიკვდილი აღმოჩნდება და ვიღაცა საერთოდ ვერ გაარტყამს ვერასდროს.
ძალადობაში მსხვერპლიც ისევე მონაწილეობს, როგორც მოძალადე და ძალადობა თუ არ გინდა, მოგიწევს იძალადო.
თუ ვინმე ოჯახში სიყვარულს გაბედავს, მას დასჭირდება თითქმის წარმოუდგენელი ენერგია მთელ იმ კაპრიზებთან დასაპირისპირებლად, რაც მის წინააღმდეგ გაცნობიერებულად და გაუცნობიერებლადაა შემუშავებული, ყალბი სიყვარულით შეფუთული და ახალ ოჯახში გადასანაცვლებლად განწირული.