Anarchist Studies

astudies11

“პოლიტიკური დომინაცია სიმბოლოების, გამოსახულებების და დისკურსების გაკრვეული სახის კონტროლსა და მანიპულაციაზე არის დაფუძნებული – და ამგვარად, ნებისმიერი ეფექტური წინააღმდეგობის მიზანი ამ ფორმების დესტაბილიზაცია და ხელახალი მნიშვნელობებით დატვირთვა უნდა იყოს.”

“Political domination relies on a certain control and manipulation of symbols, images and discourses – and therefore, any effective resistance must aim at a destabilization and a resignification of these forms.”

ჟურნალი/Full Magazine: http://bookre.org/reader?file=1254894

ევროპა უნდა დაეცეს!

12139999_429867053881813_7620344451994416648_o

იმით უნდა დავიწყოთ, რომ საზღვრების არსებობა უკვე შეცდომაა.

მათ შორის გადაადგილებისთვის ვიზის საჭიროება კი ადამიანების შეურაცხყოფა, რადგან ვიზის მიღება ნიშნავს დაიმსახურო ნდობა, რომ ღირსი ხარ რომელიმე ტერიტორიულ ერთეულში მოხვედრის.

ძირითადად ამ ნდობის მოპოვება უწევთ ადამიანებს პერიფერიებიდან (ე.წ მესამე სამყაროდან) რომ მოხვდნენ ცენტრში, მაღალ-განვითარებულ ტერიტორიებზე. პირიქით ცენტრიდან პერიფერიაში გადაადგილების მსურველებისთვის კი, შეზღუდვა თითქმის არ არსებობს. მაგალითად აშშ-ს, კანადის, ევროკავშირის მოქალაქეებისთვის თითქმის მთელი მსოფლიო ღიაა. (ღიაობაში აუცილებლად უვიზო რეჟიმი არ იგულისხმება, მაგრამ ვიზის მიღება როგორც წესი უმარტივესი ფორმალობაა)

გეოგრაფიულ ერთეულებში განვითარების დონის მიხედვით შექმნილი იერარქია საჭიროებს საზღვრების არსებობას, მაგრამ მთავარი კითხვა დაისმის თუ როგორ შეიქმნა ეს იერარქია, ანუ როგორ მიაღწია პირველმა სამყარომ ასეთ დონეს?

ისტორიულად ცხადია, რომ ასეთი განვითარება, მატერიალური თუ კულტურული სიმდიდრე საუკუნეების განმავლობაში მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეების დაპყრობის, დამონების და ძარცვის შედეგია. დღესაც კი პირველი სამყაროს ქვეყნები დანარჩენების მონური შრომით (დეტერიტორიალიზებული კაპიტალიზმი), ასევე იარაღის წარმოებით* და მისი კონფლიქტურ რეგიონებში გაყიდვით იკვებება. ასეთი პოლიტიკის მეშვეობით ნარჩუნდება სამყაროში ცენტრი და პერიფერია. ცენტრი რომელიც განსაზღვრავს თამაშის წესებს, პერიფერია რომელსაც უნდა ცენტრის ნაწილი იყოს ან მასთან ახლოს იმყოფებოდეს.

ჩვენს ლოკალურ მაგალითზე ამ თამაშის მიმდინარეობა ძალიან ნათელია. მიუხედავად იმისა, რომ საქარველო უმარავი მახასიათებლით მესამე სამყაროს ნაწილია (მოსახლეობის ეკონომიკური მდგომარეობით, კოლონიური წარსულით) , აქ მუდამ იწარმოება დისკურსი, რომლის მიხედვითაც საქართველო ჩაგრულ მხარეს არ მიეთვლება, იმპერიებთან მიკედლება (დასავლეთი,რუსეთი…) ადგილის დამკვიდრების ერთადერთ გზად მიიჩნევა. მოსახლეობის დიდ ნაწილს სჯერა ევროპული მომავლის და ღირებულების, თუმცა თავად ეს ღირებულებები და ევროპის ისტორია ერთმანეთთან დიდ წინააღმდეგობაში მოდიან.

ევროპა და ყველა სხვა იმპერია უნდა დაეცეს! არ გვჭირდება სამყაროს დაყოფა ცენტრებად და პერიფერიებად. არ გვჭირდება მათ შორის აღმართული საზღვრები და ამ საზღვრებში მოცემული “სამადლო” უფლებები. თავისუფალი გადაადგილება უბრალოდ უფლება კი არა, ნებისმიერი ადამიანის სასიცოცხლო აუცილებლობაა. ჩვენ კი ამ და სხვა აუცილებლობებზე უფლება, სახელმწიფოებსა და იმპერიებისთვის დაგვითმია. მიზანი არა ვიზალიბერალიზაცია არამედ თავისუფლებაში ხელის შემშლელი სტრუქტურების განადგურებაა!

 

 

 

————————————————————————————————————–

* 2014 წელს მსოფლიოში უმსხვილესი, იარაღის მიმწოდებელი ქვეყნების სია:

1 . აშშ

2. რუსეთი

3. ჩინეთი

4. საფრანგეთი

5. გერმანია

6. გაერთიანებული სამეფო

7. ისრაელი

8. ესპანეთი

9. იტალია

10. უკრაინა

როგორ ავარიდოთ თავი გათხოვებას

12347837_209228429409942_1755341462546691605_n

“ქალისთვის გათხოვება მაინც ყველაზე მნიშვნელოვანია! აბა უპატრონოდ ხომ არ დარჩები?”

გათხოვდი და გახდი ნამდვილი ქალი…”

გათხოვდი რად გინდა ამდენი სწავლა”

ისწავლეთ ბიჭებო ისწავლეთ!!! თქვენ უნდა ისწავლოთ, თორემ ეს ლამაზი გოგოები აქ რო მისხედან გათხოვდებიან და ქმარი მიხედავს!!!”

როდემდე უნდა იარო ესე? დედაშენს შვილიშვილები უნდა!”

სახეზე გამონაყარი ასაკობრივია, გათხოვდები და გაგივლის. 19 წლის ხარ? მაშინ რაღას უცდი, დროა უკვე…”

უკვე დროა, დაოჯახებაზე იფიქრე!”

ეს არის ციტატების ნაწილი “16 დღის” კამპანიიდან (https://www.facebook.com/media/set/?set=a.205402799792505.1073741831.204238016575650&type=3), სადაც ქალები იმ სიტყვებს წერდნენ, რომლებიც მათ მოძალადეებმა უთხრეს. 110 მონაწილიდან 25-ის კონტრიბუცია უშუალოდ და ექსპლიციტურად “გათხოვების” თემას ეხება. ხაზი უნდა გავუსვათ, რომ კამპანიის სახელია “ამხილე ძალადობა”, მაშასადამე, მონაწილეებს აღნიშნული გამონათქვამები მათზე განხორციელებულ ძალადობად მიაჩნიათ. ეს გამონათქვამები ეკუთვნით დედებს, მამებს, ბებიებს, ნათესავებს, მეზობლებს, ლექტორებს, ექიმებს. ერთი სიტყვით, სხვადასხვა ჯურის “კეთილისმსურველებს” და ფაქტობრივად – მთელ საზოგადოებას. “გათხოვების” მოთხოვნები იწყება საკმაოდ პატარა ასაკიდან. მაგალითად, ერთ-ერთი მონაწილე აღნიშნავს, რომ მას 14 წლის ასაკიდან აწუხებდნენ. 24-25 წლის სუბიექტი კი უკვე “ჩაბერებულად” მიიჩნევა, ამიტომ “კეთილისმსურველები” ქალებს მიუთითებენ, რომ დროულად უნდა “გათხოვდნენ”.

საზოგადოება ქალებს განუსაზღვრავს კერძო სფეროს (ოჯახს) როგორც მათი საქმიანობის არეალს. მათი “ქალურობა” რეალიზდება იმაში, რომ შვილებს გააჩენენ და ოჯახს მოუვლიან. სამაგიეროდ, მათ “ქმარი მიხედავს”, ეყოლებათ “პატრონი”. ეს ნიშნავს, რომ მამაკაცები, ქმრები, რომელთა საქმიანობის არეალი საჯარო სფეროა (საზოგადოება), ქალებს ეკონომიკურად უზრუნველყოფენ. ქალებისთვის “ადგილის მიჩენის”, მათი კერძო სფეროში განწესების მეორე მხარეა ის განცხადებები, რომ გოგოებისთვის სწავლა მეორეხარისხოვანი უნდა იყოს და პოლიტიკა, ქირურგობა, პროგრამისტობა, არქიტექტორობა ქალის საქმე არ არის (ამასაც აღნიშნული კამპანიის მონაწილეებს ეუბნებოდნენ).

მოცემული ფაქტები/ძალადობა წარმოადგენს დომინანტური იდეოლოგიის გამოვლინებას, რომელიც ცდილობს, ქალები პატრიარქატის, კაპიტალიზმისა და სახელმწიფოს სამსახურში ჩააყენოს.

  • პატრიარქატს სჭირდება მეორეხარისხოვანი არსებები (ქალები), რომლებიც მამაკაცებს ძალაუფლებაში, პრესტიჟსა და მაღალანაზღაურებად სამსახურში არ შეეცილებიან; ამის ნაცვლად, ისინი გააჩენენ და აღზრდიან მამაკაცთა შვილებს, დააკმაყოფილებენ სექსუალურად და საერთოდ, ყოველმხრივ მოემსახურებიან.

  • კაპიტალიზმი შესანიშნავად იყენებს პატრიარქატს სათავისოდ (თუმცა მეორე მხრივ, ისიც შეიძლება ითქვას, რომ პატრიარქატი იყენებს კაპიტალიზმს): კაპიტალიზმს, ისევე როგორც მამაკაცებს, ხელს აძლევს ქალების აუნაზღაურებელი შრომის არსებობა ოჯახში. გარდა იმისა, რომ მამაკაცთა და ბავშვების მოვლა-პატრონობა სისტემისთვის “ზედმეტი ხარჯი” აღარაა, იგივე სისტემა ქალებს ოჯახს გარეთაც იყენებს, მაგრამ მათი საშუალო შემოსავლები ნაკლებია, ვიდრე მამაკაცების (http://tanastsoroba.ge/ka/publications/10). ეს იმიტომ ხდება, რომ პატრიარქატის და კაპიტალიზმის ნაწარმოები იდეოლოგიის მიხედვით, წესით, ქალის ადგილი საჯარო სივრცეში არაა, იგი უბრალოდ შემოჭრილი “უცხოა”; თუკი მას სურვილი აქვს, რომ არჩინოს საკუთარი თავი ან/და შვილები, ეს არალეგიტიმური სურვილია. თეორიულად, სისტემა ქალის ფიზიკურ არსებობას უშვებს ერთადერთ შემთხვევაში – იგი უნდა ემსახურებოდეს მამაკაცს/ებს და კაპიტალს. ამასთანავე, თუ ქალი მაინც “შეიჭრება” საჯარო სივრცეში და ოჯახს გარეთ მუშაობას იწყებს, ეს როგორც წესი, მის “ოჯახურ მოვალეობებს” არაფერს აკლებს. ამრიგად, ქალს უწევს “ორმაგ ცვლაში” მუშაობა – ჯერ სამსახურში (ზოგ შემთხვევაში ანაზღაურებადი შრომა), შემდეგ კი სახლში (აუნაზღაურებადი შრომა). კაპიტალისტები მდიდრდებიან ქალის ეკონომიკური, სექსუალური თუ ემოციური ექსპლუატაციის ხარჯზე როგორც ოჯახში, ისე ოჯახს გარეთ.

  • სახელმწიფოსაც ხელს აძლევს ქალების “დაოჯახება” და მათთვის რეპროდუქციული ფუნქციის შესრულების იძულება. მრავალრიცხოვნობა აძლიერებს “ნაციას”, რადგან შესაძლებელი ხდება მეტი მოქალაქის გამოყენება ე.წ. სახელმწიფოებრივი ინტერესებისთვის. მაგალითად, მეტი მოქალაქის გაწვევა ჯარში ან/და გაგზავნა იმ ომებში, რომელსაც სახელმწიფო მიიჩნევს საჭიროდ; აგრეთვე, მოქალაქეების დასაქმება პოლიციაში, რომლებიც ისევ კაპიტალისტებს და სახელმწიფო მოხელეებს დაიცავენ და მოემსახურებიან.

ე.წ. ტრადიციული ოჯახი არ არის ბუნებრივი წარმონაქმნი, ეს არის მახინჯი ფენომენი, რომელიც ემსახურება კონკრეტული იდეოლოგიებისა და ადამიანების ინტერესებს. ოჯახი აძლევს ქალებს ფიზიკური გადარჩენის საშუალებას (თუმცა არა ყოველთვის!), მაგრამ ეს ხდება მათი ადამიანური პოტენციალის დათრგუნვისა და ერთგვარი დამონების ხარჯზე. “ოჯახის ქალი” თვითრეალიზაციას ახდენს მხოლოდ ბავშვების გაჩენითა და ქმრის მსახურებით, მისი სხვა უნარები უარყოფილია, მისი განვითარების პოტენციალი დათრგუნულია. ქალი ფსიქოლოგიურად დაუკმაყოფილებელია; როგორც ადამიანი, იგი დამცირებული და დეგრადირებულია. მიუხედავად ამისა, პატრიარქატის, კაპიტალიზმის და სახელმწიფოს თვალსაზრისით, ქალი ამ შემთხვევაში, თავის ადგილზე” იმყოფება. ამ თვალსაზრისს იზიარებენ “კეთილისმსურველებიც” და ქმარიც. ქალის შრომის დაუფასებლობა, მისი იძულებითი განუვითარებლობა, მისი ნაკლები ღირებულება მამაკაცებთან შედარებით, მისი უუფლებობა ქმნის ისეთ ატმოსფეროს, სადაც ქალი თითქოს ადამიანად არც მოიაზრება და იგი ადვილად იქცევა ოჯახში ძალადობის მსხვერპლად, რისგან თავის დაღწევაშიც მას იშვიათად თუ ეხმარება ვინმე.

ოჯახი არ წარმოადგენს ძალადობისგან თავისუფალ და ადამიანის ღირსეული ცხოვრებისთვის განკუთვნილ სივრცეს. საქმე სწორედაც რომ პირიქითაა. ამიტომ ქალების ბუნებრივი ინტერესია დაოჯახებისთვის, “გათხოვებისთვის” თავის არიდება. ანარქისტული რევოლუციური ხედვა ითვალისწინებს ზემოხსენებული სამი მჩაგვრელი სისტემის – პატრიარქატის, კაპიტალიზმისა და სახელმწიფოს გაუქმებას, რის შემდეგაც მსგავსი ოჯახური მოწყობის საჭიროება თავისთავად აღარ იარსებებს. თუმცა ჯერჯერობით არსებულ რეალობაში ქალებს სწორედ ეს ძლევამოსილი სისტემები უპირისპირდება. არც თუ იშვიათად “გათხოვებისთვის” თავის არიდება შეუძლებელი ხდება, მაგრამ მეორე მხრივ, არსებობენ ქალები, რომლებიც ახერხებენ და არ “ქმნიან ოჯახს”, ან შორდებიან ქმარს და ასე ვთქვათ, ნუკლეარულ ოჯახს გარეთ არსებობენ. ანარქა-ფემინისტური ხედვით, ყოველი ასეთი ინდივიდის არსებობა მნიშვნელოვანია, რადგან ისინი, ასე თუ ისე, ახერხებენ აგენტობის1 განხორციელებას და ჩაგვრისთვის წინააღმდეგობის გაწევას. მხოლოდ “აგენტებს” შეუძლიათ, იქცნენ პოლიტიკურ სუბიექტებად და მხოლოდ “აგენტებს” შეუძლიათ იყვნენ სოლიდარულები. ქალის პოლიტიკურ სუბიექტად ქცევა მნიშვნელოვანია ზოგადფემინისტურ დღის წესრიგში, სოლიდარობა კი მნიშვნელოვანია ანარქა-ფემინისტურ, ანარქისტულ და სავარაუდოდ, მემარცხენე დღის წესრიგში. ქალის მიერ “გათხოვებისთვის” თავის არიდება ერთდროულად წარმოადგენს ინდივიდუალური გაძლიერების აქტს და ზოგადად ჩაგრულთა ემანსიპაციის საწინდარს.

მაინც როგორ ვარიდებთ თავს “გათხოვებას”? განვიხილოთ რამდენიმე ფაქტორი:

  • ეკონომიკური ფაქტორი. მნიშვნელოვანია, გავითვალისწინოთ, იმისთვის, რომ ქალმა დაოჯახებაზე უარის თქმა შეძლოს, მას უნდა შეეძლოს საკუთარი თავის მატერიალურად უზრუნველყოფა. ამის მისაღწევად, თავის მხრივ, მნიშვნელოვანია განათლების ქონა. რაც მეტი განათლება და “უნარები” აქვს ქალს, მით მეტია შანსი, რომ იგი მჩაგვრელი სისტემებისთვის წინააღმდეგობის გაწევას შეძლებს. მიუხედავად იმისა, რომ თანამედროვე ეკონომიკური სისტემა სრული ეკონომიკური დამოუკიდებლობის საშუალებას იშვიათად იძლევა, ქალებს შეუძლიათ გაერთიანდნენ თავიანთ მსგავსებთან ან/და იცხოვრონ ახლებური ტიპის ოჯახებში. ხაზი უნდა გავუსვათ, რომ ინდივიდუალურ წარმატებაზე ორიენტირებული მოდელი, რომელსაც დღევანდელი განათლების სისტემა გვთავაზობს, ქალებს, როგორც სოციალურ ჯგუფს, არ გამოადგებათ. ქალების გაძლიერება დამოკიდებულია ურთიერთსოლიდარობაზე, ერთმანეთის მატერიალურ და მორალურ მხარდაჭერაზე, რათა შეძლონ განათლების მიღება, დამკვიდრდნენ საჯარო სივრცეში და მიიღონ ღირსეული ანაზღაურება. უფრო მოკლედ რომ ვთქვათ, ქალების გაძლიერება დამოკიდებულია ფემინისტურ პრაქსისზე2.

  • გენდერული ფაქტორი. გენდერული როლები თავისთავად წარმოადგენს სოციალურ კონსტრუქტს. გენდერის “ორსახოვნება”, ფემინურობა და მასკულინურობა, არის ხელოვნურად ნაწარმოები ფენომენი, რომელიც ქმნის და ინარჩუნებს იერარქიას. ამ მოცემულობაში მასკულინურობა უპირატესია, ფემინურობა კი დაქვემდებარებული. ქალების მიერ თავსმოხვეული გენდერული როლისთვის წინააღმდეგობის გაწევა, ფემინურობის უარყოფა და მასკულინურობის ათვისება ასევე ხელს უწყობს ქორწინების ვალდებულებისგან თავის დაღწევას. ქალის მასკულინურობა შეიძლება გამოიხატებოდეს როგორც გარეგნობაში (მოკლე თმა, “ბიჭურად” ჩაცმა და ა.შ.), ასევე სხვადასხვა პრაქტიკაში. მაგალითად, თუნდაც ტრადიციული “კაცური პროფესიების” ათვისებასა და “კაცური საქმიანობის სფეროებში” შეჭრაში. თუმცა, სასურველია, რომ ეს მისწრაფება არ “გადაითარგმნოს” იერარქიულ და მჩაგვრელ სისტემებში ინტეგრირების მცდელობად. ამისთვის ქალებს სჭირდებათ რევოლუციური აზროვნება და თავიანთი დღის წესრიგის შექმნა. გენდერულ ასპექტზე საუბრისას ანარქისტული პერსპექტივის გათვალისწინება განსაკუთრებით საჭიროა: მაგალითად, ტრადიციული მამაკაცური პოლიტიკა გულისხმობს იერარქიისა და ძალმომრეობის არსებობას, რაც სახელმწიფოსა და პარტიების მეშვეობით ხორციელდება. ქალებს კი იერარქიისგან დაცლილი, რადიკალურად დემოკრატიული პოლიტიკა სჭირდებათ.

  • სოციალური ფაქტორი. “გათხოვებაზე” უარის თქმის გაადვილება შესაძლებელია იმ სოციალური წრისგან მაქსიმალური დისტანცირებით, რომელიც ქალს მუდამ ავალდებულებს და შთააგონებს, რომ “ოჯახის შექმნა” და რეპროდუქციული ფუნქციის შესრულება მისი მთავარი მიზანი უნდა იყოს. დისტანცირების შესაძლებლობა შეიძლება თავის მხრივ დამოკიდებული იყოს ეკონომიკურ ფაქტორზე. გარდა ამისა, საჭიროა ისეთ ქალებთან/ადამიანებთან კავშირების დამყარება, რომლებიც იქნებიან სოლიდარულები და ქალს არანორმატიული ქცევისა თუ სურვილების გამო საშიშ და საეჭვო ადამიანად არ გამოაცხადებენ. ხშირად ამგვარი სოციალური კავშირები არასათანადოდ ფასდება, მაგრამ სინამდვილეში, იმისთვის რომ მხნეობა არ დავკარგოთ, სოლიდარული თანამოაზრეებისა და სანდო მხარდამჭერების/მოკავშირეების ყოლა ძალიან მნიშვნელოვანია.

ამ სამი ფაქტორდან თითოეული მათგანი საყურადღებოა. “მაქსიმალური ეფექტურობისთვის” სასურველია ყველა პირობის შესრულება, რადგან ცალკეული ფაქტორის მოგვარებამ შეიძლება მიზანთან მიმართებაში არ გაამართლოს. მაგალითად, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ქალი სრულიად დამოუკიდებელია ეკონომიკურად, იგი შეიძლება საკუთარ მოვალეობად და მეტიც, საკუთარ სურვილადაც კი მიიჩნევდეს “გათხოვებას”. ამის მიზეზი შეიძლება იყოს ის, რომ მას კითხვის ნიშნის ქვეშ არ დაუყენებია თავსმოხვეული ფემინურობა ან არ გააჩნია შესაბამისი სოციალური კაპიტალი. მეორე მხრივ, სხვა ფაქტორების არსებობამ შეიძლება ვერ გადაარჩინოს ქალი “გათხოვებისგან”, თუკი მას არ აქვს ეკონომიკური თვითუზრუნველყოფის საშუალება. ასევე შეიძლება ითქვას, რომ მოცემული ფაქტორები ერთმანეთთან ურთიერთქმედებენ. ერთი რომელიმე ფაქტორის არსებობამ ხშირად (თუმცა არა ყოველთვის) შესაძლოა, მოტივაცია გაუჩინოს ქალს სხვა ფაქტორების განსავითარებლად.

ძალადობასა და ჩაგვრასთან დაპირისპირება ადვილი საქმე არ არის, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ბრძოლაზე ხელი უნდა ავიღოთ. დანებება “მტრის” უძლეველობის აღიარებას ნიშნავს, იმას, რომ არასდროს არაფერი შეიცვლება ან შეიცვლება მხოლოდ იმდენად, რამდენის ნებასაც “მტერი” მოგვცემს. მხოლოდ ჩაგრულების მიერ საკუთარი პროგრამების შექმნა, საკუთარი პირობების დაყენება და მათ ხელთ არსებული ნებისმიერი საშუალებით ბრძოლა შეიძლება გახდეს რევოლუციური ცვლილებების საწინდარი.

1 აგენტობა – ინდივიდის უნარი, განახორციელოს დამოუკიდებელი ქმედებები სოციალური სტრუქტურის მიღმა.

2 პრაქსისი – თეორიისა და პრაქტიკის შერწყმა.

Step to the future without fascism

12314101_1098249143527240_7356369360282569030_n

 

გამოგონილი უკიდურესობების დაპირისპირება რეალობად საღდება. ერთი ადამიანი კარგია, მეორე – ცუდი. ცუდი უნდა დაისაჯოს და კარგს ემსახუროს. ყველაფერი იმის მიხედვითაა კარგი და ცუდი, რამდენადაც სასარგებლოა საზოგადოებისთვის, მაგრამ რომელ საზოგადოებაზეა ლაპარაკი? იმ საზოგადოებაზე აშკარად არა, რომლის წევრებიც ცუდ ადამიანებად შეფასდნენ. საზოგადოების იდეა ადამიანებისგან დაცლილია. სასარგებლოდ ყოფნა აუცილებლად გულისხმობს ელიტის მსახურებას. ელიტას სჭირდება ჩვენი ფიზიკური და ინტელექტუალური შრომა, ჩვენი სხეულები, ემოციები, მოკლედ, ყველაფერი, რაც მის შექმნილ უკიდურესობებს გამოადგება. ელიტაში არ იგულისხმება მხოლოდ რჩეული ადამიანების ჯგუფი. ელიტა არის აზროვნების სისტემა, რომლის ერთერთი მთავარი პრინციპია მიღება და არა გაცემა. ღარიბი ადამიანებიც კი ხდებიან ასეთი აზროვნების მსხვერპლები, მდიდრები თავისთავად.
ელიტა ქმნის რელიგიას, სახელმწიფოს და სხვადასხვა მმართველ სისტემებს, რომლებიც ეხმარებიან „კეთილის და ბოროტის“ წარმოებაში, რომ არასდროს დამთავრდეს ბრძოლა ვითომ მოსაწყენი არსებობის გასართობად, მაგრამ სინამდვილეში ამ სიყალბის მიღმაა რეალობა, უბრალოდ დანახვის და შეგრძნების საშუალება არ გვეძლევა.
ცინიზმი და დანაშაულის შეგრძნებით მანიპულირება ელიტის მთავარი იარაღებია, რომლითაც ემოციურად იმორჩილებს ადამიანებს. ამიტომ საჭიროა ამ ყველაფრის გაცნობიერება, ან უბრალოდ საკუთარი შეგრძნებების მოსმენა ზოგჯერ და მონობისთვის წინააღმდეგობის გაწევა ნებისმიერი ხერხით. არცერთი ადამიანი არ არის სხვაზე არც უკეთესი და არც უარესი. ჩვენი ინდივიდუალური არსებობა ისევეა დამოკიდებული კოლექტიურ არსებობაზე, როგორც კოლექტიური – ინდივიდუალურზე და არცერთი ადამიანი არაა გამორიცხული ამ პროცესისგან. ამიტომ ამ ორ მდგომარეობას ვერ გავმიჯნავთ და ვერ ვიტყვით, რომ ერთი მეორეზე ნაკლებია, ან მეტი. ერთადერთი, რისი უფლებაც გვაქვს, არის განსხვავება.

 

12366193_1098249733527181_371421445721317205_n


შეგვიძლია განვასხვავოთ ინდივიდუალური კოლექტიურისგან, გეი – ჰეტეროსგან, შავკანიანი – თეთრკანიანისგან, კაცი – ქალისგან, ძაღლი – ტურასგან, სინათლე – სიბნელისგან, მაგრამ არ გვაქვს არანაირი უფლება, რომ სამყარო შევაფასოთ ჩვენი, ანუ ადამიანების და კერძოდ „რჩეული ადამიანების“ გამოგონილი იდეალების მიხედვით, დავახარისხოთ უკეთესებად და უარესებად და დავსაჯოთ, შევავიწროვოთ, გავრიყოთ, შეურაცხვყოთ, დავცინოთ, დავჩაგროთ, გავანადგუროთ.
ელიტას ეზიზღება უცხო, ეშინია მისი. ეშინია, რომ მას დაემსგავსება და ერთხელაც საკუთარ თავში აღმოაჩენს უცხოს. სევდიანია იმის ვერ მიხვედრა, რომ ე.წ. უცხო, რომელიც “უსარგებლო” და “არასასურველია”, ყოველთვის არსებობდა კაცობრიობის ცნობიერებაში და ყოველთვის იყო, არის და იქნება “სასარგებლოს” და “სასურველის” გვერდით. მათ (და ზოგჯერ მათაც, ვინც ხვდება) უბრალოდ არ უნდათ ამის მიხვედრა და აგრძელებენ უცხოს განადგურებას, რაც სინამდვილეში საკუთარი თავის განადგურებაა. თუ მომავალიც ისეთი უნდა იყოს, როგორიც წარსული და აწმყო, აზრი არა აქვს სოციალურ ცხოვრებაში მონაწილეობას და მაშინ გავაფუჭოთ ყველაფერი.

დეზ-აქტივაცია: უპს, იქნებ თქვენი აქტივიზმი მართლაც (მართლაც!) არავის სჭირდება

დეზ-აქტივაცია: უპს, იქნებ თქვენი აქტივიზმი მართლაც
(მართლაც!) არავის სჭირდება

თარგმანი ბლოგიდან: http://opportunistish-accion.tumblr.com

20120509171639-2f124edd

ძალიან ხშირად აქციების განხილვა, იქნება ეს ჩვენიანების თუ უცხოების მიერ ორგანიზებული, მთავრდება დეპრესიული შეჯამებით: “რაღაც მაინც ხომ გაკეთდა.”
ეს ნიშნავს, რომ აქცია (კამპანია, პიკეტი, რაც უნდა ყოფილიყო) გამოდგა მოსაწყენი, გამაღიზიანებელი, სულელური, მცირერიცხოვანი, მოკლედ რაღაცნაირი ფორმალობა. ხანდახან უარესიც ხდება: ვიღაც მაჩო ბანერს გააკეთებს, ვიღაც ისლამოფობიურ პერფორმანსს და ვიღაც კიდევ სხვანაირ ყლეობას.
ასეთი შეცდომები მართლდება (კერძოდ) იმით, რომ “ისინი რაღაცას მაინც აკეთებენ, თქვენ კი თავად არაფერს აკეთებთ.” აქტივისტურ სივრცეებში ასეთი არგუმენტები ტრიალებს.

საქმე ისაა, რომ აქტივისტებს შორის გავრცელებულია უსიტყვოდ აღიარებული მომართვის რეჟიმი: მსოფლიო საფრთხეშია, ჩვენ რამე უნდა ვიღონოთ, ეს ჩვენი მორალური ვალდებულებაა. თუმცა, აქედან მხოლოდ ერთი რამ შეესაბამება სიმართლეს. მართლაც, სამყარო ჩვენს ირგვლილ, სულ ოდნავ თუ ჰგავს ადგილს სადაც ცხოვრებაა შესაძლებელი. პრობლემა კი ისაა, რომ ყველა ჩვენგანი მას სხვანაირად აღიქვამს და სხვანაირადვე იბრძვის მასთან. არსებობენ ქალები და ლგბტქ ადამიანები, რომლებიც ყოველდღიურად ებრძვიან ჰეტერო-სექსიზმს (უფრო სწორად იმას, რასაც ასე უწოდებენ აქტივიზმში და აკადემიაში), გამოიმუშავებენ გრძელ და მოკლევადიან სტრატეგიებს, არსებობენ დასაქმებულები, რომლებიც ატყუებენ დამსაქმებლებს, იპარავენ მაღაზიებიდან და სამუშაო ადგილებიდან, ორგანიზდებიან, რომ უფროსობისგან რაღაცა მოითხოვონ. კიდევ არსებობს ათასნაირი ადამიანი, ვინც საკუთარ ყოველდღიურ წინააღმდეგობის აქტებს ჩადის და ებრძვის ამ მამამოტყნულ, უსამართლო სამყაროს ჩვენს გარშემო, და ამის მიუხედავად, მათ არავითარი საქმე არ აქვთ ფემინიზმთან, ანარქიზმთან, პროფ-კავშირებთან და ა.შ.

თუმცა, აქტივისტური თვალსაზრისით (რა თქმა უნდა, ყველა აქტივისტი ასე არ ფიქრობს) ყველა ეს ადამიანი, თუ რაიმე აქტივობაში ან ქსელებში არ არიან ჩართულნი, არ უწოდებენ საკუთარ თავს მემარცხენეებს და ფემინისტებს, მაშინ ისინი უბრალო “ობივატელები”, პასიური მასის ნაწილი არიან, რომლის ცნობიერებაზეც მუშაობს მუდამ აქტივისტობა. ამასთან, აქტივისტი აყენებს თავს ამ ჩვეულებრივი ადამიანების მაღლა და მიღმა, რამეთუ მხოლოდ მან იცის, რა ხდება სინამდვილეში (ახლა მე შენ გაჩვენებ, რას წარმოადგენს მატრიცა!), და ზუსტად იცის რა არის გასაკეთებელი, როცა ყველა დანარჩენი მაიას საბურველშია გახვეული.

მე ეს ჩემი საკუთარი გამოცდილებდან ვიცი. მეც ასე ვლაპარაკობდი და ვიქცეოდი.
ასეც ვაგრძელებ, რა თქმა უნდა. მე ჯერ კიდევ შემიძლია მოვყვე,როგორ გვჩაგრავს კაპიტალიზმი, სექსიზმი, რასიზმი (ოღონდ უფრო და უფრო ნაკლებად მესმის ამ სიტყვების მნიშვნელობა), როგორ არის მსოფლიო შეშლილი გაუცხოებით, იერარქიებით, გლობალური დათბობით, ხშირი შეთქმულებებით და ა.შ. ნამდვილად შეშლილია. პრობლემა კი ისაა, რომ აქტივიზმი და აქტივისტებიც არ არიან ნაკლებად დარტყმულები ვიდრე დანარჩენები.

აქტივიზმიც აგებს იერარქიებს, საწყალ პიკეტებში მონაწილეობა ისევე შეიძლება აუცხოებდეს, როგორც რუტინული სამსახური, აქტივისტების უამრავი მოსაზრება ისეთივე ცრურწმენის სახისაა (თუ უფრო მეტად არა), როგორიც ჩვეულებრივის ხალხის. მუდმივი მოქმედების იმპერატივი ექსპლუატაციას უწევს ადამიანებს, სიმბოლურ კაპიტალს უქმნის მათ, ვინც მოახერხა ნამდვილი აქტივისტის თამაში, დანაშაულის გრძნობას კი მათ, ვისაც არ აღმოაჩნდა საკმარისად კარგი, მორალური ნორმები, ხშირად არსაიდან აღებული, რომელიც მუდამ წნეხის ქვეშ ამყოფებს და ემოციურად აცარიელებს. მაგრამ ესეც კი გამარჯვება იქნებოდა, აქტივიზმი რომ ბრწყინვალე, საოცარ სამყაროში გვახვედრებდეს, ან რამეს მაინც ცვლიდეს უკეთესობისკენ. მაგრამ, როგორც უკვე ითქვა, სულაც არ ხდება ასე. ზოგიერთი მოქმედება, ნაცვლად იმისა, რომ გააკეთოს პირობითად “კარგი”, აკეთებს რამე “ცუდს.” მაგალითად, ანვითარებენ ჰორიზონტალურ ურთიერთობებს, ჩანერგილი სექსიზმით, ებრძვიან ძალადობას, ისე რომ გადაარჩენენ მათ, ვისაც არაფრის გულისათვის არ უნდათ გადარჩენა, ცხოვრების ეთიკურ წესებს მისდევენ როცა კლასობრივ იერარქიებს ან კოლონიალურ კულტურას ხელს უწყობენ. ასევე შეიძლება დაფიქრება, აქტივიზმის როლზე სპექტაკლის საზოგადოების შენებაში, რეპრეზენტაციული პოლიტიკის ფორმის ხელშეწყობაში, ისეთი მრავალმხრივ მნიშვნელოვანი ცნებებით მანიპულაციაში, როგორიცა: ხალხი, მასები, ეფექტურობა, მოვალეობა, აუცილებლობა, იძულების ფორმების ნგრევა, ექსკლუზია, დომინაცია. ზოგადად, აქტივისტური გარემო შეიძლება საკმაოდ ბნელი და უსიამოვნო ადგილი იყოს.

და შესაძლოა, რომ არც იყოს. მაგრამ ამისთვის, ყველგან მოსალოდნელი და ყველგან მყოფი მოქმედების იმპერატივსაგან თავის დაღწევაა საჭირო და აღიარება, რომ ზოგჯერ უმოქმედობა შეიძლება იყოს ყველაზე სწორი არჩევანი, რომ აქტიურობა თავისთავად, არ შეიძლება იყოს უარყოფითი ეფექტების გამამართლებელი. რომ მოსაწყენ/დისკიმინაციულ აქციებს მოაქვთ ზიანი, რომ მორალურ-იდეოლოგიური დოგმატიზმი ვიღაცეების ჩაგვრას, ტრავმირებას, დანაშაულის გრძნობას იწვევს(ინგლისურში შევხვდი გამოთქმას guilt-inducing, ფემინიზმის იმ ფორმების ასაღწერად, რომელებიც გიწესებენ ქცევის გარკვეულ, მკაცრ მოდელს,რომელიც მტკივნეულია და შეუძლებელია მისი მიყოლის შემთხვევაში, დანაშაულის გრძნობისგან გაქცევა). თუ ვინმეს მოსწონს გართობა მარტოსულად პიკეტებზე ან პირობითად მარსიანულ ველზე (მეც ვაკეთებ ამას ხანდახან), არავინ არავის უკრძალავს. მაგრამ არაა საჭირო ამის წესად მიღება, მორალური ვალდებულების ხარისხში აყვანა , ან ეთიკური ღირებულების მინიჭება და დაჯერება, თითქოს თავისთავად ასეთი აქტივიზმი, ფორმისა და შინაარსის მიუხედავად, მაინც ამართლებს საკუთარ თავს.

რამდენადაც პოსტი უკვე ძალიან გრძელია და ალბათ, ძალიან გაუგებარი, შევეცდები მოკლედ შევაჯამო. აქტივიზმს თავის თავში ფასეულობა არ გააჩნია; უმეტეს შემთხვევაში ის არც უკეთესია და არც უარესი, ნებისმიერ ადამიანურ (და არა-ადამიანურ) საქმიანობასთან შედარებით. აქტივიზმი ფასეულია მაშინ როცა რაღაცას მართლა უკეთესობის მხარეს ცვლის (რაც ძაააალიან იშვიათია), ან მაშინ როცა მინიმუმ მასში მონაწილეები იღებენ კმაყოფილების გრძნობას (ისე რომ სხვისთვის ზიანი არ მოაქვთ, რაც ასევე რთულად შესაძლებელია). ამიტომ, პირადად ჩემთვის, სასურველია დავინახო აქტივიზმი (რომელიც შეიძლება აქტივიზმად აღარც იწოდებოდეს), რომელშიც მეტი ზრუნვა ეკუთვნის მათ, ვინც მასში მონაწილეობს, მეტი მხიარულებით, ნაკლები პათოსით, გიგანტომანიით, უნივერსალიზმით და დოგმატიზმით. და ხო, ხანდახან არაფრის გაკეთება ჯობს და ისინი, ვინც ასეთ გადაწყვეტილებას იღებს, არ უნდა განიცდიდნენ არანაირ დანაშაულის გრძნობას და მორალურ ზეწოლას.

Kill Your Inner Cop!

11751841_883990771674216_3510750274438915815_n

“პირველ რიგში ჩვენ უნდა მოვკლათ იდეა — უნდა ავაფეთქოთ ის მონუმენტი, რომელიც ჩვენშივეა გამჯდარი და მხოლოდ ამის შემდეგ, შესაძლოა.. ძალების ბალანსი ოდნავ შეირყეს[შეიცვალოს]. როდესაც ჩვენს ტვინებში ჩასაფრებულ უკანასკნელ პოლიციელს მოვკლავთ ჩვენივე უკანასკნელი ფარული და დაუკმაყოფილებელი სურვილით[ოცნებით], მაშინ შესაძლოა გარშემო პეიზაჟშიც გაჩნდეს მოულოდნელი ცვლილებები.. ”  // ჰაკიმ ბეი

http://nextdreamhacker.blogspot.com/2015/03/communique-3.html

10492083_998162493535906_2327006294892607964_n